Scroll down
Scroll down
Foto credits: Mona van den Berg
Van haar ouders mocht Jyoti (19) uit India altijd al naar school. “Ze steunen me in alles wat ik doe. En dat is best uitzonderlijk in mijn dorp.”
Jyoti woont op het platteland van Hyderabad en veel meisjes daar worden van school gehaald als ze een jaar of veertien zijn. Ze moeten thuis meehelpen in het huishouden. Zo worden ze voorbereid op het kunnen verzorgen van hun man, want meisjes trouwen als ze heel jong zijn. Ook Jyoti’s buurmeisje en beste vriendin kreeg op twaalfjarige leeftijd te horen dat ze werd uitgehuwelijkt. “Priya weigerde, ze wilde dat absoluut niet. Ze hield dat wel een jaar lang vol. Maar haar ouders hielden ook vol. Uiteindelijk kon ze het niet meer aan en besloot ze uit het leven te stappen… Dat was een afschuwelijke dag.”
Kort na de zelfmoord van haar vriendin Priya kwam een medewerker van de Girls Advocacy Alliance naar Jyoti’s school. “Een vrouw vertelde over de problemen waarmee veel meisjes in ons land te maken krijgen. Zo trouwt één op de vier meisjes als ze nog kind is! En natuurlijk dacht ik meteen aan Priya. Op dat moment besloot ik: dit moet stoppen.” Jyoti sloot zich aan als youth advocate. “Mijn ouders waren niet meteen enthousiast. Nu zij er alles over weten, zijn ze trots op me.” De jongerenlobbyisten zetten zich in voor een betere positie van meisjes. “Ik heb geleerd hoe belangrijk het is dat meisjes naar school blijven gaan. En hoe gevaarlijk het is als ze jong trouwen. Voor hun gezondheid, maar ook voor hun vrijheid. Deze kennis delen we met zo veel mogelijk mensen.”
Het komt regelmatig voor dat mensen negatief op Jyoti reageren. “Ik hoorde over een aanstaand huwelijk van een jong meisje uit het dorp. Ik besloot om samen met mijn ouders naar de ouders van dat meisje te gaan. We hebben verteld hoe slecht het is om je kind zo jong te laten trouwen. De ouders wilden van niks weten. Ons uiterste redmiddel was dreigen met aangifte bij de politie. Het is tenslotte verboden. Toen we dat deden besloten ze de trouwerij af te zeggen. Maar mijn ouders en ik kregen vervolgens van dorpsgenoten waarschuwingen dat we moesten stoppen met onze acties. Nou, ik stop zeker niet! Want trouwden er in ons dorp eerst elk jaar zo’n twintig meisjes, nu zijn dat er vier.”
“Ik focus op het positieve en ben heel trots als we een huwelijk hebben voorkomen. En er zijn in heel India jongeren zoals ik, waaronder ook jongens. Samen kunnen we zo ons hele land veranderen.” Niet alleen is het aantal kindhuwelijken in het dorp van Jyoti drastisch gedaald, ook gaan meer meisjes naar de middelbare school. Jyoti’s grootste wens is dat alle meisjes er gelijk zijn. “Ik ga door met mijn strijd voor meisjes. Mijn strijd die ooit is begonnen door de dood van mijn vriendin. Priya krijg ik er niet mee terug, maar ik kan het wel opnemen voor andere meisjes zoals zij.”