Scroll down

Alternate Text

Andriej (14): 'Ik mis het voetbal'

Weer een lach op het gezicht van Oekraïense kinderen. Dat was het doel van de tiendaagse zomerkampen die onze partnerorganisatie AUFCR in West-Oekraïne organiseerde. Zodat meer dan zeshonderd kinderen een heel klein beetje konden bijkomen van de stressvolle ervaringen in deze tijd. Zoals Andriej (14):

Het kinderkamp is een uitgelezen mogelijkheid. “Eindelijk kan mijn broertje weer een paar dagen samen spelen met zijn voetbalteam”, zegt Andriej (14). Hijzelf is ‘arbiter’, ofwel scheidsrechter. Er wordt fanatiek gespeeld, aan beide kanten gescoord, en er is een trainer die de kwaliteit van het spel bloedserieus in de gaten houdt.

Andriej (rechts) kijkt toe terwijl zijn broertje David (links) een strafschop gaat nemen. (Foto: Katya Moskalyuk)

De jongens in dit voetbalteam zijn allemaal gevlucht en vanuit verschillende regio’s van Oekraïne hierheen gereisd. Ze komen net als Andriej uit Popasna, een stad in de provincie Loehansk die nu is verwoest en bezet. “Ze gooiden hun tas op de grond, pakten de bal en renden het veld op”, vertelt Marina, die namens de jeugdafdeling van de voetbalassociatie Loehansk de jongens op dit zomerkamp weer bij elkaar verzamelde. “Ze willen weer samen spelen, net als in Popasna”, zegt ze.

Laatste training

Andriej herinnert zich zijn laatste training van zijn voetbalclub, vertelt hij na het potje voetbal. Dat was op 23 februari 2022, een dag voor het conflict begon. “De trainer zei dat het misschien wel de laatste keer zou zijn. Ik geloofde er niks van.” De volgende ochtend maakte zijn vader hem om 7 uur ’s ochtends wakker. Hij keek het nieuws en hoorde vervolgens zelf de explosies.

Andriej (14)

“Mijn broertje is serieuzer en gedraagt zich verantwoordelijker. Ik denk dat mij hetzelfde is overkomen.”

“Ik mis het voetbal”, zegt Andriej, die talent heeft. Hij schopte het tot in het jeugdteam van de stad Charkiv, en reisde met die club het hele land door. Toen het conflict escaleerde, zijn ze nog drie weken in Popasna gebleven. Ze waren wel wat gewend in de provincie Loehansk: het conflict was daar al acht jaar gaande en de frontlinie lag vijftien kilometer van het huis van Andriej. “Maar terwijl er voorheen misschien eens per maand een granaat in de stad landde, loerde het gevaar nu elke dag.”

(Foto: Katya Moskalyuk)

Vertrek

Op 15 maart vroeg zijn vader hem zijn spullen bij elkaar te verzamelen en zich klaar te maken voor vertrek. “Ik was verdrietig”, zegt Andriej. “Want ik realiseerde me onmiddellijk dat we nooit meer zouden terugkeren.” Met zijn ouders, zijn broertje en zijn zusje van vier jaar oud vonden ze een veiliger onderkomen in Dnipro, een stad die enkele honderden kilometers westelijker in Oekraïne ligt. Voor zijn broertje David is het belangrijk dat hij weer kan voetballen, zegt Andriej. “Als hij speelt, denkt hij niet aan alle ellende.”

“Ze zijn nog steeds een hecht team”, concludeert begeleider Marina. “Wel zijn ze allemaal heel volwassen geworden. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik zie het aan ze.” “Mijn broertje is veranderd”, beaamt Andriej. “Hij is serieuzer en gedraagt zich verantwoordelijker. Ik denk dat mij hetzelfde is overkomen.”

Het hele voetbalteam. In geel shirt Andriej, tweede van links zijn jongere broertje David en rechts begeleider Marina. (Foto: Katya Moskalyuk)

Dromen

De voetbalcarrière van Andriej hangt sterk af van waar hij straks kan gaan wonen. “Een appartement in de stad kunnen mijn ouders vermoedelijk niet betalen, maar in het dorp zijn geen professionele voetbalclubs. Een alternatief is het oprichten van een eigen sportwinkel”, droomt hij hardop.

“Vroeger was de dag gevuld”, vertelt hij tot besluit. “Eerst ging ik naar school, dan naar de voetbaltraining. Nu bedenk ik me telkens dat er iets ergs kan gebeuren met mij of met mijn familie. Dat is voor een tiener als ik heel moeilijk.”

Marina (begeleider voetbalteam)

“Ze zijn allemaal heel volwassen geworden. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik zie het aan ze.”

Defence for Children werkt al bijna twintig jaar samen met de Oekraïense kinderrechtenorganisatie All-Ukrainian Foundation for Children’s Rights (AUFCR). Sinds het uitbreken van het conflict heeft de organisatie haar programma’s kunnen uitbreiden, met steun van Plan International als één van de samenwerkende hulporganisaties achter Giro 555. De zomerkampen in juli en augustus 2022 konden door die samenwerking plaatsvinden.

 

 

We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Door gebruik te maken van onze website gaat u akkoord met ons beleid. Privacy verklaring
Ja
Nee