Scroll down
Scroll down
Weer een lach op het gezicht van Oekraïense kinderen. Dat was het doel van de tiendaagse zomerkampen die onze partnerorganisatie AUFCR in West-Oekraïne organiseerde. Zodat meer dan zeshonderd kinderen een heel klein beetje konden bijkomen van de stressvolle ervaringen in deze tijd. Zoals de 12-jarige hartsvriendinnen Karina en Alena en Alena's moeder Saïda:
De meisjes zitten knus tegen elkaar aan op te drogen van hun sprong in de rivier. Dankzij het zomerkamp konden de twee hartsvriendinnen Karina en Alena elkaar weer ontmoeten. “We wilden dit heel graag”, zegt Alena (12). “Dan konden we eindelijk weer tijd met elkaar doorbrengen”, vult Karina (12) aan. Het is warm. De meiden hebben zich net, zoals alle kinderen, even lekker opgefrist in de rivier nabij het kamp.
In de afgelopen maanden zagen de vriendinnen elkaar slechts één keer: op de verjaardag van Alena. Dat feestje vond plaats nabij het metrostation in hun woonplaats Charkiv, een stad die elke dag beschoten wordt. Zo konden ze elk moment ondergronds schuilen mocht dat nodig zijn. Nu, in het veilige zomerkamp, kunnen de twee jongedames ongelimiteerd samen zijn en uren kletsen.
De 12-jarige hartsvriendinnen Alena (links) en Karina. (Foto: Katya Moskalyuk)
Ze kennen elkaar van school. Het gezin van Alena was de stad een aantal maanden ontvlucht, tot haar ouders de situatie weer veilig genoeg inschatten om terug te keren. Het gezin van Karina is al die tijd gebleven. “De eerste weken was het eng, maar na verloop van tijd wende ik aan het geluid van ontploffingen”, vertelt Karina.
Charkiv is veranderd, zeggen de meiden. “Je kunt over straat lopen zonder dat je een levende ziel tegenkomt”, zegt Karina. “Veel gebouwen zijn verwoest, zelfs in de hoofdstraat”, vult Alena aan. Zelf zijn ze ook veranderd, zeggen de meiden. “Ik weet nu wat ingaand en uitgaand vuur is”, zegt Karina. “Ik heb veel minder contact met vrienden”, zegt Alena. Het onderwijs is alleen nog maar online. “Dat betekent veel thuis zitten”, zegt Karina. “Beetje Tiktokken”, zegt Alena.
“Ze zijn bang om de straat op te gaan”, zegt Saïda, de moeder van Karina, die als begeleider met de dames mee is gereisd. “Hun kindertijd is hen afgenomen.” Voorheen deden de meiden alles wat gewone meiden doen: naar zwemles, naar gymnastiek, en naar het terras. “Hun jeugd is gestolen.”
De afgelopen maanden wilde moeder Saïda, die kapster is, niet vertrekken. Nu is het bedrijf van haar echtgenoot, die ramen en deuren vervaardigt, kapot. In het zomerkamp komt ze enigszins tot rust, en kan ze eindelijk aan de toekomst denken. “Het onderwijs voor de meiden werkt op deze manier niet goed”, vindt ze. “Misschien moeten we toch naar het buitenland.” Ze wil tijdens het zomerkamp een besluit nemen over de toekomst.
Het is niet makkelijk over de toekomst na te denken, vinden de meiden. Alena wilde schoonheidsspecialiste worden; Karina advocaat. “Ze is intelligent en kan alles bereiken wat ze wil”, denkt moeder Saïda. “Wat ze wel nodig heeft, is vrede.” “Alles kan zomaar veranderen”, verzucht Karina. “Ik wil dat alles weer zoals vroeger wordt”, besluit Alena.
Defence for Children werkt al bijna twintig jaar samen met de Oekraïense kinderrechtenorganisatie All-Ukrainian Foundation for Children’s Rights (AUFCR). Sinds het uitbreken van het conflict heeft de organisatie haar programma’s kunnen uitbreiden, met steun van Plan International als één van de samenwerkende hulporganisaties achter Giro 555. De zomerkampen in juli en augustus 2022 konden door die samenwerking plaatsvinden.
 |
 |
 |