Scroll down
Scroll down
Na jaren wachten komt er een verblijfsvergunning. Maar helaas alleen voor Alisa’s ouders en haar broertje. Zij en haar zussen moeten maar even kijken wat ze gaan doen. En waar ze gaan wonen.
‘Ik herinner me onze aankomst bij het aanmeldcentrum nog goed. In Groningen was het, ons eindstation. Een man met een snor deed de poort open. Na een tijdje verhuisden we naar een asielzoekerscentrum. Omdat mijn broertje minderjarig was kregen hij en mijn ouders na verloop van tijd een verblijfsvergunning. Mijn zussen en ik niet. We woonden namelijk niet bij onze ouders. Maar dat mocht niet van de wet, dus vielen we tussen wal en schip.
Toen ik me niet mocht aanmelden bij de toneelschool heb ik Defence for Children benaderd. Zij zijn met heel veel energie en enthousiasme voor me aan de slag gegaan. Altijd bereid een oplossing te vinden. En altijd bereikbaar voor steun. Bijvoorbeeld toen het even niet goed ging op school. Ze waren mijn back-up. Iets wat mijn ouders, hoe lief ze ook zijn, niet voor mij en mijn zussen konden zijn. Bij Defence van Children werken ze echt vanuit het hart en ze gaan voor je tot het gaatje. Daarnaast is er veel kennis in huis."
<tekst gaat door onder de video>
Alisa: "Ik mocht niet naar school, ik mocht niet meedoen met de maatschappij. Ik heb nooit opgegeven en ik wil als docent les geven aan kinderen. Alle kinderen verdienen immers een mooi leven, een mooi leven voor ieder kind!"
Met de hulp van Defence for Children, advocaten en vrienden is het uiteindelijk gelukt een verblijfsvergunning te krijgen. Ik was toen 23. Het was net alsof de tijd stil stond. Een memorabel moment waar ik lang naartoe heb geleefd, van heb gedroomd. Maar ik vond het ook eng. Want nu hoor ik er ineens bij, nu ben ik normaal. Maar wat betekent dat eigenlijk, normaal zijn? Wat staat me te wachten? De wereld gaat ineens voor je open.
Ik heb weinig genoten van mijn kinderjaren, terwijl dat essentieel is voor je ontwikkeling naar volwassenheid. Toch heb ik ook veel aan die tijd gehad. Ik ben opgegroeid met tien verschillende culturen en heb een berg aan bagage. Met mijn aanpassings- en inlevingsvermogen zit het dus wel goed. Iets wat mij heel erg helpt met toneelspelen. Ik heb dan ook goede hoop te worden toegelaten op de toneelschool. Ik ga er in ieder geval alles aan doen.’
“Mijn naam is Alisa en ik ben jongerenambassadeur bij Defence for Children.” Ooit had Alisa zelf de hulp nodig van de Kinderrechtenhelpdesk omdat ze geen verblijfsvergunning had. Inmiddels gaat het goed met haar en helpt ze andere kinderen. Alisa: “Mijn wens voor de kinderen is dat ze de kansen krijgen om zichzelf te kunnen ontwikkelen en ook echt kind mogen zijn.”