Scroll down
Scroll down
Yara vlucht samen met haar ouders en broertje in 2014 uit een onveilig Oekraïne. Ze verstoppen zich in een vrachtwagen om een dag later aan te komen in… ja, waar eigenlijk? Het blijkt België. Een jaar later verhuizen ze naar Nederland. Inmiddels zit ze in de vijfde van het Christelijk Gymnasium in Leeuwarden en wil ze rechten studeren. Met als doel het beschermen van de rechten van kinderen die jarenlang in onzekerheid moeten leven.
‘Ik was negen toen ik met mijn ouders en broertje uit de Krim in Oekraïne vluchtten. De Krim werd geannexeerd door Rusland en binnen no-time hadden we niets meer. We konden ons huis niet meer in, de ondernemingen van mijn ouders werden ingenomen en onze paspoorten werden afgepakt. Het enige dat de politie zei: ‘als jullie je paspoorten terug willen moeten jullie meevechten in de oorlog, als jullie tenminste levend terugkomen’.
We vertrokken naar Kiev omdat we dachten daar verder te kunnen leven. Al zou het heel moeilijk worden omdat alles, wat mijn ouders hadden opgebouwd, weg was. Helaas hadden wij ook geen andere familieleden en moesten we naar de overheid voor hulp. Hier dachten ze dat we vijanden waren in plaats van Oekraïense burgers. Dit was extra pijnlijk want wij hebben Oekraïne en de Europese waarden altijd gesteund. Wij waren juist tegen het Russische regiem. Toch zeiden ze glashard: ‘jullie komen van de Krim dus jullie horen bij Rusland’. Uiteindelijk moesten we wel vluchten want wat konden wij beginnen zonder papieren? Met de hulp van mensen uit de kerk in Kiev zijn wel illegaal gevlucht met een vrachtwagen. We zaten verstopt achter dozen en hadden geen idee waar we terecht zouden komen. Het bleek België, zo ontdekten wij toen we uitstapten.
Nadat mijn zusje in België werd geboren, gingen we naar Nederland. We hadden nog steeds geen paspoorten, alleen Russische documenten met onze namen erop en de status ‘dakloos’. In het azc ging ik gelijk naar school en ik bleek goed te kunnen leren. Al snel ging in naar een reguliere Nederlandse basisschool. We hadden alleen nog steeds geen verblijfsvergunning. De IND bleef onze asielaanvragen afwijzen omdat we onze paspoorten niet konden laten lieten zien, maar ja, die hadden we dus niet. Bovendien zeiden ze: Oekraïne is veilig dus jullie kunnen terug. Maar hoe moesten we dat doen zonder onze paspoorten?
Uiteindelijk konden we bezwaar maken tijdens een lange hoorzitting. Deze duurde wel vier uur, in plaats van de gebruikelijke vijfenveertig minuten. Het was fijn dat de IND ons de tijd gaf onze kant van het verhaal te vertellen. Negen jaar na onze vlucht, en drie dagen na de hoorzitting kwam het verlossende woord: we kregen een verblijfsvergunning. Ik kon het niet geloven en vroeg meerdere keren om bevestiging van onze advocaat. Eindelijk een document waarmee ik kan laten zien dat ik bij een land hoor.
Ik wil mij inzetten voor andere kinderen die meemaken wat ik ook heb meegemaakt. Zo heb ik wel eens op een azc interviews gehouden om aandacht te vragen voor kinderen die jaren in onzekerheid leven. Ik was al vrijwilliger bij Unicef en toen ik hoorde over de jongerenambassadeurs van Defence for Children, wist ik gelijk: dat wil ik ook! Ik wil mijn stem laten horen, aandacht vragen, acties voeren en mijn netwerk inzetten voor kinderen in langdurige asielprocedures. Mede om die reden wil ik rechten gaan studeren. Zodat ik hen bijvoorbeeld tijdens hoorzittingen kan helpen. Om verwarring te voorkomen, het zijn best ingewikkelde procedures, en om te kijken of de IND zich wel houdt aan de wet. Bovendien heb ik goede contacten met jongerenafdelingen in de politiek, dus waarom zou ik geen beleid kunnen maken of wetten ontwikkelen? Eerst nog maar even school afmaken en verhuizen. Ik kan niet wachten, want voorlopig wonen wij nog in een azc.’
“Mijn naam is Yara en ik ben jongerenambassadeur bij Defence for Children. Ik vind het heel belangrijk om kinderen te helpen.”