‘Elk kind moet wakker kunnen worden zonder angst’ 

Ruzanna is dertien als ze met haar moeder vanuit Rusland naar Nederland vlucht. Niet voor de oorlog, maar voor haar vader. Een tirannieke man die voor veel ellende zorgt. In Nederland is ze veilig, maar nog lang niet gelukkig. Ze verhuist veel, is wantrouwend en soms ook depressief. Maar ze is een doorzetter en niet alleen voor zichzelf. Integendeel, voor heel veel kinderen die haar hulp kunnen gebruiken.

“Mijn ouders zijn Armeens, maar ik ben geboren en getogen in Rusland. Tot mijn dertiende dan, want toen besloot mijn moeder samen met mij te vluchten voor mijn vader. Mijn broer bleef achter in Rusland. Ze moest kiezen en dacht: als ik één kind kan redden is dat beter dan geen. Ze heeft nu gelukkig wel contact met hem en ze ondersteunt hem ook, maar het is niet gelukt hem naar Nederland te krijgen.

Ik heb in verschillende azc’s gezeten en ben ontzettend vaak verhuisd. Het heeft me somber gemaakt, ik was vaak angstig en ik wantrouwde iedereen. Voelde me niet compleet. Ik mocht hier niet zijn, terwijl ik ondertussen op school zat en meedraaide met mijn klasgenootjes. Defence for Children heeft me echt enorm geholpen in die tijd. Ik voelde me thuis, begrepen en beschermd. Ze voelde als het ware mijn pijn. Ook juridisch stonden ze voor me klaar.

Uiteindelijk hebben mijn moeder en ik een verblijfsvergunning gekregen. Ik was twintig en uitzinnig blij. Al duurde dat wel even, want ik durfde het eerst niet te geloven. Ik heb de brief waarin het werd aangekondigd wel zes keer gelezen. Heb ‘m zelfs door een vriend laten lezen met de vraag: lees ik het echt goed? Maar ik las het goed. En toen kwam de volgende opgave: het mijn moeder laten geloven.

Inmiddels ben ik 24 en onderwijsassistent. Ik studeer nu door op het hbo voor docent geschiedenis en zodra ik dat heb afgerond ga ik naar de universiteit om hoogleraar geschiedenis te worden. Het lijkt me voor de wind te gaan, maar dat is niet altijd zo. Soms wantrouw ik mensen nog steeds. Dat maakt communicatie en vrienden maken lastig. Maar ik heb twee goede vrienden waar ik veel waarde aan hecht. En verder doe ik zoveel mogelijk dingen waar ik gelukkig van word. Zoals het ambassadeurschap van Defence for Children.

Ik wil het verschil maken voor kinderen die in moeilijke omstandigheden leven. Geen enkel kind hoort wakker te worden in angst. Er komt zoveel op je af als je in een ander land terechtkomt. Volwassen denken vaak dat kinderen niets begrijpen, maar kinderen begrijpen heel veel en krijgen alles mee van wat hen overkomt. Ik hoop dat ik met mijn werk voor Defence for Children hen de kans kan geven zichzelf te ontdekken, zich te ontplooien en hun dromen te realiseren. Ik ben maar een klein onderdeel van de maatschappij, toch geloof ik een beweging in gang te kunnen zetten. Je kunt er niet altijd vanuit gaan dat politici alles onder controle hebben. Die kunnen ook falen, of druk zijn met iets anders, zoals de boeren. Nooit opgeven dus, misschien is het net jouw stem, jouw actie waarmee je iets bereikt.”