Scroll down
Scroll down
Anood was dertien toen haar ouders besloten te vluchten uit Irak. Eenmaal in Nederland werd ze als woordvoeder van de familie sneller volwassen dan goed voor haar was. Daar ondervindt ze nog de nadelen van. Maar het heeft haar ook strijdbaar gemaakt, waardoor ze nu is waar ze is: wonend op zichzelf, bijna afgestudeerd op het mbo en klaar voor het hbo.
“We kwamen aan in 2008, ik was dertien en mijn zusje zes. Eerst dacht ik nog, het is hier veilig het komt wel goed. Maar dan zie je dat er mensen om je heen, buren, worden opgehaald en teruggestuurd. Dan weet je: dit kan ons ook overkomen. Het was beangstigend en zwaar. Ik ging dan ook vrijwel direct in de overlevingsstand en hielp mijn ouders waar ik kon. Zo voerde ik gesprekken met de advocaat, de Immigratie- en Naturalisatiedienst, maar ook met leerkrachten tijdens ouderavonden op school.
De vele verhuizingen, tegenwerkingen van sommige instanties en het feit dat ik eigenlijk gewoon een kind was, hebben er flink ingehakt. Zelfs toen we, na bijna tien jaar wachten, eindelijk te horen kregen dat we een verblijfsvergunning kregen. Je zou denken dat er dan een last van je schouders valt. Nu is dat deels zo, maar bij mij kwam alle vermoeidheid van jaren procederen er in een keer uit. Met een burn-out als gevolg. Ook omdat je na het verkrijgen van een vergunning, nog niet klaar bent met dingen regelen. Je krijgt te maken met de Belastingdienst, je huur, toeslagen, verzekeringen, huisarts, enzovoort. Terwijl ik dacht dat ik er wel klaar mee was. Ik heb hierdoor dan ook flink wat studievertraging opgelopen.
De medewerkers van Defence for Children hebben me enorm geholpen, daar ben ik ze heel dankbaar voor. Ze denken echt met je mee, zijn heel betrokken en altijd bereikbaar. De wetenschap dat zij het beste met je voorhebben is zo fijn. Het heeft me gesterkt door te zetten, niet op te geven. Op dit moment woon ik op mezelf, rond ik bijna mijn studie Biologie en Medisch laboratoriumonderzoek af en studeer ik na de zomer aan het hbo. Ik ben echt trots op wat ik nu al heb bereikt. Soms ervaar ik nog steeds stress, maar door te wandelen, te sporten en er met vriendinnen over te praten lukt het me goed overeind te blijven. En verder te gaan.
Het hele proces heeft aardig wat schade achtergelaten. Sommige schade is zelfs onherstelbaar. Ik wil dan ook andere vluchtelingen, gezinnen met kinderen, helpen met mijn kennis en ervaring. Helpen met het leven voor, maar ook na, de verblijfsvergunning. Het leven na een vergunning kan heel ingewikkeld zijn en dat wordt door veel instanties vergeten. Deze mensen hebben hulp nodig en die wil ik hen geven. Hoewel het soms best zwaar is, omdat ik dan de pijn weer voel van vroeger. Het kost best wat energie, maar mijn rug toekeren is ondenkbaar. Gelukkig gaat het met mij steeds beter en voel ik me elke dag sterker.”