Kinderen en jongvolwassenen zijn helaas ruim vertegenwoordigd binnen de groep slachtoffers en daders van mensenhandel. De aandacht die deze kinderen krijgen in het gemeentelijk beleid en in de aanpak blijft enorm achter. Dat is verontrustend: veel slachtoffers zijn niet in beeld, bijvoorbeeld omdat ze zich niet melden, en de officiële cijfers laten maar een beperkt deel zien. Er moet veel meer aandacht komen voor de positie van kinderen en jongeren bij de aanpak van mensenhandel. Defence for Children kan gemeentes daarbij helpen en adviseren.

Natuurlijk zijn er verschillende landelijke ontwikkelingen, zoals een herijkt plan ‘Samen Tegen Mensenhandel’ en aanpassingen van het Wetboek van Strafrecht (art. 273f). De urgentie van adequaat beleid en uitvoering blijft echter onverminderd groot, zeker ook na de val van het kabinet.

Kinderrechten in uw mensenhandelbeleid

In 2022 ondersteunde Defence for Children verschillende gemeenten bij het verder concretiseren van hun mensenhandelbeleid. Daarbij richtten we ons specifiek op kinderrechten en de bejegening van kinderen. Tijdens verschillende bijeenkomsten werkten we aan het opzetten van goede samenwerkingen. We zagen dat de directe ketenpartners rond mensenhandel elkaar doorgaans goed weten te vinden. De organisaties en professionals buiten die directe kring hebben echter net zo goed een cruciale rol in het herkennen en signaleren van mensenhandel. Alleen dan kun je met elkaar adequaat reageren. Het aantal potentiële signaleerders is enorm, van scholen tot jongerenwerk en van sportclubs tot werkgevers.

Stap één is dat een signaleerder daadwerkelijk wat doet met zijn waarneming of verhaal. Stap twee is dat het signaal bij een expert op het terrein van mensenhandel terechtkomt: de zorgcoördinator mensenhandel. Iedere regio heeft een zorgcoördinator die het signaal kan onderzoeken, hulp en veiligheid voor het slachtoffer coördineert en eventueel de politie betrekt. 

Recent onderzoek van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) laat zien dat inmiddels steeds meer gemeenten mensenhandelbeleid hebben opgesteld, maar nog lang niet alle gemeenten hebben dit gedaan. En de vraag is of dit vooral nog papieren beleid is: komt de samenwerking in de praktijk van de grond, worden signalen goed gezien, wordt er doorverwezen, en is er daarbij aandacht voor kinderen en jongvolwassenen?