Scroll down
Scroll down
Weer een lach op het gezicht van Oekraïense kinderen. Dat was het doel van de tiendaagse zomerkampen die onze partnerorganisatie AUFCR in West-Oekraïne organiseerde. Zodat meer dan zeshonderd kinderen een heel klein beetje konden bijkomen van de stressvolle ervaringen in deze tijd. Zoals Vitaly (9) met zijn broer Roman (12) en zijn moeder Olga:
In de trein op weg naar het kinderkamp heeft Vitaly al vrienden gemaakt. En de ‘konkurs’, ofwel de zeskamp met verschillende spellen, vond hij fantastisch. “Hier is het beter, want hier wordt niet geschoten”, zegt Vitaly (9). “Schieten is zo verschrikkelijk, omdat je niet weet waar die raketten landen. Dat is doodeng.”
Vitaly (Foto: Katya Moskalyuk)
Tot het conflict begon, was alles goed in Sjevtsjenkove, het dorp nabij Mikolajiv waar hij samen met zijn ouders en zijn 12-jarige broer Roman woonde. Hij hield van sport en volgens de leraar is hij een kei in wiskunde. Maar op 24 februari 2022 kreeg hij te horen dat het niet meer toegestaan was om naar school te gaan. “Het was voor ons heel erg”, zegt Vitaly. “Want we hoorden het schieten al op de eerste dag.”
Al gauw vluchtte zijn moeder met haar jongens naar de stad. Zij en haar man zitten nu zonder inkomen. Ze werkten allebei bij de lokale fabriek waar diepvriesvoedsel werd geproduceerd; dit was de werkgever van zo ongeveer het hele dorp. De oom van Vitaly, Sasja, raakte gewond toen de fabriek werd gebombardeerd. Een buurman werd bij dezelfde beschietingen gedood toen hij een granaatscherf in zijn borst kreeg. Nu ligt de fabriek stil. Het gezin leeft van een vluchtelingen-uitkering die maandelijks zo’n 250 euro bedraagt. Geld voor speelgoed is er niet.
Vitaly houdt de situatie in zijn dorp goed in de gaten. “Twee vrienden zijn er gebleven, met een van hen bel ik dagelijks”, vertelt hij. “Er wordt nog steeds geschoten, maar nu ook vanuit vliegtuigen. Die bommen zijn nog groter en nog gevaarlijker.” Ook zijn vader is achtergebleven. “Hij kan de dieren niet in de steek laten”, legt Vitaly uit.
Ze hebben drie katten, twee honden, drie ganzen en tien eenden, somt de jongen op. Het gevogelte houden ze voor eieren en vlees. In de leegstaande huizen van het dorp trekken vaak militairen in, legt Vitaliks moeder Olga uit. Ze vreest dat zij ook hun huis zullen uitwonen als haar man vertrekt. “Ik hoop dat mijn vader hierheen komt en dat hij me mee naar huis neemt”, zegt Vitaly. Hij zucht.
Vitaly (rechts) met zijn oudere broer Roman en hun moeder Olga voor hun slaapplek op het kampeerterrein. (Foto: Katya Moskalyuk)
In Mykolaiv was het in het begin rustig, maar nu wordt ook daar steeds meer geschoten, vertelt hij. “Maar ach, ik ben er aan gewend geraakt.” De jongens zouden graag buiten willen spelen, legt moeder Olga uit, maar dat staat ze hen niet toe. Onlangs werd een man nabij de speeltuin gedood door rondvliegende granaatscherven.
“Ik voel me schuldig dat ik het hen verbied, maar ik zou doodsangsten uitstaan”, zegt ze. “Dus zitten ze nu thuis op hun telefoon te spelen, wat ook niet goed is. Dit is emotioneel heel zwaar.” Het zomerkamp biedt Olga en haar zonen daarom een pauze van de stress.
Defence for Children werkt al bijna twintig jaar samen met de Oekraïense kinderrechtenorganisatie All-Ukrainian Foundation for Children’s Rights (AUFCR). Sinds het uitbreken van het conflict heeft de organisatie haar programma’s kunnen uitbreiden, met steun van Plan International als één van de samenwerkende hulporganisaties achter Giro 555. De zomerkampen in juli en augustus 2022 konden door die samenwerking plaatsvinden.
 |
 |
 |