Scroll down
Scroll down
Weer een lach op het gezicht van Oekraïense kinderen. Dat was het doel van de tiendaagse zomerkampen die onze partnerorganisatie AUFCR in West-Oekraïne organiseerde. Zodat meer dan zeshonderd kinderen een heel klein beetje konden bijkomen van de stressvolle ervaringen in deze tijd. Zoals Katya (10) en haar grootmoeder Natalia:
Het ontbijt in het kinderkamp is hetzelfde als thuis: plov, oftewel rijst met kip, wortel en ui. Voor de rest is het wennen. “Mijn broertje is hier vaker ondeugend”, zegt Katya. “En vervolgens heb ik een probleem met oma.”
Oma Natalia en Katya. (Foto: Katya Moskalyuk)
Katya is naar het kamp gekomen met haar achtjarige halfbroertje Artjom en hun grootmoeder. Ze komen uit Luch, een nederzetting in de buurt van Mykolajiv, de stad waar ze naartoe vluchtten nadat ze een maand hadden doorgebracht in de kelder. “Er was geen water, gas of elektriciteit, en de beschietingen kwamen steeds dichterbij.”
Op een dag landde er een raket in het huis van de buren. Ze zagen het huis tot de grond toe afbranden, terwijl ze wisten dat er mensen in de kelder zaten. Na de brand kwamen de buren naar buiten. Hun huis was van de aardbodem weggevaagd. “Katya heeft alles gezien”, vertelt grootmoeder Natalia, die de zorg voor haar kleinkinderen grotendeels op zich neemt en ze ook op het zomerkamp in de gaten houdt.
Na verloop van tijd werd het warmer. De kinderen wilden naar buiten: wat spelen, of in elk geval hun benen strekken. Probleem was dat er op twintig meter van hun huis een raket lag die niet geëxplodeerd was. “We wilden niet dat ze die zouden zien of zouden aanraken”, aldus grootmoeder Natalia.
Na de nacht van 30 op 31 maart besloten ze te vertrekken. “De kelder schudde de hele nacht, ik hield mijn kleinkinderen de hele nacht stevig vast”, vertelt grootmoeder. “We mochten alleen het allerbelangrijkste meenemen”, herinnert Katya zich. Dus durfde ze haar geliefde pluche nijlpaard niet mee te nemen. Ze had de knuffel van haar zakgeld gekocht, en sliep er altijd mee omdat die zo zacht was. “We konden alleen documenten, kleding en medicijnen meenemen”, zegt Katya’s oma verontschuldigend.
Later, toen de vader van Katya even terugkeerde om wat spullen te halen, bleek het nijlpaard onvindbaar in de ruïne van hun woning. Het alternatief, een roze teddybeer gekocht door haar ouders, verzacht het leed niet. Het lot van hun huis deelt oma Natalia niet met Katya- oma wil haar beschermen voor dit verdriet.
Katya aan het knutselen op het kamp. (Foto: Katya Moskalyuk)
Ook mist Katya haar beste vriendin, Nastja. “Zij is een jaar ouder, maar omdat ze dichtbij mij woonde, liepen we elke dag samen naar school.” Nu is haar vriendin in Polen. Het nieuwe huis in Mykolajiv bevalt Katya niet. “We wonen op vijf hoog en de kinderen op straat spelen spelletjes die ik niet ken. Ze zijn zo anders. Ze zitten alleen maar op hun telefoon en nodigen mij niet uit.”
Later, als ze groot is, wil Katya video-blogger worden. Ze zou willen vloggen over een game waarmee je mannen en vrouwen volgens de laatste mode uitdost. “Nee ik ga niet vloggen over mijn eigen leven”, zegt Katya stellig. “Kinderen zijn geïnteresseerd in games, niet in al die vreselijke gebeurtenissen.”
Defence for Children werkt al bijna twintig jaar samen met de Oekraïense kinderrechtenorganisatie All-Ukrainian Foundation for Children’s Rights (AUFCR). Sinds het uitbreken van het conflict heeft de organisatie haar programma’s kunnen uitbreiden, met steun van Plan International als één van de samenwerkende hulporganisaties achter Giro 555. De zomerkampen in juli en augustus 2022 konden door die samenwerking plaatsvinden.
 |
 |
 |