Scroll down
Scroll down
De nu eenentwintigjarige Sofi is geboren in Doetinchem. Toch duurt het heel lang voordat ze zich officieel Nederlandse mag noemen. Haar ouders vluchten in 1999 vanuit Armenië naar Nederland, waar ze Sofi krijgen, maar in 2004 zijn zij uitgeprocedeerd. Terug dus naar een voor Sofi onbekend land. Na vijf jaar keert het gezin, verrijkt met een broertje en zusje, terug naar Nederland. Met hoop op een nieuwe kans.
‘Mijn ouders zagen geen toekomst voor ons daar. Er was veel geweld, negativiteit en geen kans op goede educatie, een goed leven of toekomst voor mijn broertje, zusje en mij. Ze hielden het niet meer uit. Zelf herinner ik mij vrij weinig van mijn tijd in Yerevan. Mijn herinneringen beginnen in Aalte, waar wij in caravans woonden op een azc. Daar heb ik mijn eerste vrienden gemaakt en de taal ontwikkeld.
Vanaf 2009 woonden wij in verschillende asielzoekerscentra. Bijna elk jaar een nieuwe plek. Tot het weer slecht ging met de asielprocedure en we in 2013 terecht kwamen op een gezinslocatie in Amersfoort. Dat vele verhuizen vond ik vreselijk. Elke keer opnieuw net gemaakte vrienden moeten achterlaten. Mijn leven en toekomst werden voor mij bepaald.
Van de procedures die mijn ouders voerden heb ik gelukkig weinig gemerkt, ik voelde me ook niet anders behandeld op school. Ik was hooguit hard voor mezelf. Zo kreeg ik ooit in de klas de kaart van Nederland waarop ik alle provincies en hoofdsteden moest invullen. Ik had geen idee. Diezelfde avond heb ik het allemaal uit mijn hoofd geleerd en de volgende dag wist ik het.
We woonden in Amersfoort tot we, na ruim tien jaar in 2019, een verblijfsvergunning kregen aan de hand van het Kinderpardon. Ik zat op school en de klas was al leeg toen mijn broertje belde. Hij zei: ‘je moet nu naar huis komen, we mogen blijven!’ Het eerste half uur heb ik starend en trillend op een tafeltje gezeten, durfde het gewoon niet te geloven. Eindelijk kon ik plannen maken en dromen over een toekomst in Nederland.
Voordat wij een verblijfsvergunning kregen was ik al bekend met Defence for Children. Nu ik wist dat ik kon blijven, ben ik me gelijk gaan inzetten voor al die andere kinderen in dezelfde situatie. Ik weet hoe het is om een luisterend oor te hebben, mensen die weten wat je meemaakt en bereid zijn jou te helpen. Die rol wilde ik ook vervullen, dus werd ik jongerenambassadeur.
Nu ben ik naast jongerenambassadeur ook werkzaam als stagiair bij Defence for Children. Ik vind het heel fijn in contact te staan met de kinderen. Dat ik met ze in gesprek kan en perspectief kan bieden, hoop op een mooie toekomst. Dat is mijn grote doel. Defence for Children heeft mij ontzettend geholpen en nu help ik hen én de kinderen. Ik ben aanwezig bij alle meetings, ik houd sociale media bij, schrijf teksten en werk aan campagnes. Mijn achtergrond als vluchteling en studie communicatie sluiten hier heel goed bij aan. Zelf droom ik nog van een universitaire opleiding en dat ik mijn ervaring en kennis kan blijven inzetten voor de kinderen die dat het hardst nodig hebben.’