Scroll down
Scroll down
Buyna is zes als ze met haar moeder vlucht uit Mongolië. Ze leeft veertien jaar in onzekerheid voordat een klein pasje hier een einde maakt. Een verblijfsvergunning, na al die jaren procederen en wachten. Onzekerheid en wanhoop maken plaats voor opluchting en blijdschap. Ze mag eindelijk gaan dromen over een toekomst, in Nederland.
“Mijn moeder was een politiek vluchteling en nam mij op mijn zesde mee uit Mongolië naar Nederland. Ik was nog zo jong, maar kan me de diverse rechtszaken en procedures om een verblijfsvergunning nog goed herinneren. Ondertussen moest ik me vermaken in het asielzoekerscentrum. Omdat ik op dat moment enigst kind was, kreeg ik alle aandacht van mijn moeder. Andere kinderen uit grotere gezinnen hadden het zwaarder. Ik heb wat dat betreft geluk gehad en dus ook positieve herinneringen aan die tijd. Vooral omdat ik veel afleiding had. Het heeft mij heel erg geholpen dat ik naar school ging, naschoolse activiteiten deed, met vriendjes speelde. Mijn moeder was een grote steun voor me, maar ze was ook veel tijd kwijt aan procederen. En of je wil of niet, je wordt er als kind ingezogen, meegenomen in zaken waar je eigenlijk te jong voor bent.
Ik kreeg pas echt last van het feit dat wij geen verblijfsvergunning kregen toen ik op de middelbare school zat. Ik mocht niet mee naar schoolreisjes naar het buitenland, ik mocht niet werken, terwijl al mijn klasgenootjes dat wel mochten. Door dat soort dingen besefte ik dat ik weinig rechten had. Je leert het accepteren, maar frustrerend is het wel.
Dankzij het advies en de hulp van Defence for Children kregen we uiteindelijk, via discretionaire bevoegdheid, toch een verblijfsvergunning. Dat ging heel gek, want toen wij ons W-document gingen ophalen, kregen we een heel ander document mee. Op dit document stond: verblijfstitel. Ik lette niet goed op, het was mijn moeder die zei: ‘volgens mij klopt dit niet.’ Omdat niemand ons duidelijkheid kon geven belden we onze advocaat. Deze wist ook van niets en ging naar de IND. En inderdaad, het klopte. We konden het bijna niet geloven. Wat een opluchting. We hebben gehuild, gejuicht, gelachen en het eerste wat ik dacht was: ‘yes, nu kan ik eindelijk met school mee naar het buitenland, mijn dromen achterna.’
De vergunning kwam echt precies op tijd, want kort daarna kon ik mee naar Zuid-Korea en een jaar later naar Barcelona. Ik ben ook nog een keer teruggegaan naar Mongolië, maar dat is mijn land niet meer. Ik voel me thuis in Nederland.
Inmiddels ben ik 26 en heb ik International Business and Languages gestudeerd. Ik ben blij dat ik nu in de positie ben verschil te kunnen maken en Defence for Children te helpen zoals zij mij hebben geholpen. Er is namelijk nog wel wat te verbeteren aan het Nederlandse migratierecht. Kortere procedures bijvoorbeeld en sneller duidelijkheid. Niet dat dat zo eenvoudig is, maar zolang wij als jongeren maar actief mogen meedenken en meepraten. De Tweede Kamer zou wat dat betreft vaker het gesprek met ons aan moeten gaan.”
Het meisje op de foto is niet Buyna.